روزه‌دار کی باید افطار کند؟

سنت این است که روزه‌دار در افطار عجله کند، یعنی مستقیما پس از غروب خورشید افطار نماید، و بلکه به تاخیر انداختن افطار تا نمایان شدن ستارگان کار یهودیان است و رافضیان نیز از آنان پیروی کرده‌اند، بنابراین تاخیر عمدی‌اش جایز نیست تا آنکه خیلی تاریک شود، و همینطور نیازی نیست که افطار را تا پایان اذان به تاخیر اندازد، چرا که این کارها هیچ یک روش پیامبر ـ صلی الله علیه وسلم ـ نیست.

از سهل بن سعد از رسول الله ـ صلی الله علیه وسلم ـ روایت است که فرمودند: مردم تا وقتی که در افطار شتاب کنند بر خیر و نیکی هستند به روایت بخاری (۱۸۵۶) و مسلم (۱۰۹۸).

امام نووی ـ رحمه الله ـ می‌گوید:

این حدیث دال بر تعجیل در افطار پس از اطمینان از غروب خورشید است، و معنایش این است که امور امت بر نظم و ترتیب خواهد بود و خودشان تا وقتی که بر این سنت محافظت نمایند به خیر و نیکی خواهند بود، اما اگر آن را به تاخیر اندازند این نشانه‌ی فسادی است که در آن خواهند افتاد شرح مسلم (۷/ ۲۰۸).

و از ابن ابی اوفی ـ رضی الله عنه ـ روایت است که گفت: در سفری همراه پیامبر ـ صلی الله علیه وسلم ـ بودم، پس روزه گرفت تا آنکه غروب شد، پس خطاب به مردی فرمود: پیاده شو و غذایی برایم آماده کن آن مرد گفت: اگر صبر کنی تا [کاملا] غروب شود [بهتر است]. باز فرمود: پیاده شو و برایم غذا آماده کن. هر گاه دیدی شب از این سو روی آورده پس روزه‌دار افطار کرده است. بخاری (۱۸۵۷) و مسلم (۱۱۰۱).

و از ابی عطیه روایت است که گفت: من و مسروق به نزد عائشه ـ رضی الله عنها ـ رفتیم و گفتیم: ای مادر مومنان، دو مرد از یاران پیامبر ـ صلی الله علیه وسلم ـ، یکی زود افطار می‌کند و زود نماز می‌خواند و دیگری دیر افطار می‌کند و دیر نماز را به جای می‌آورد. فرمود: کدام یکی است که زود افطار می‌کند و زود نماز می‌خوند؟ گفتیم: ابن مسعود. گفت: رسول الله ـ صلی الله علیه وسلم ـ چنین می‌کرد. به روایت مسلم (۱۰۹۹).

حافظ ابن حجر ـ رحمه الله ـ می‌گوید:

از جمله بدعت‌های منکری که در این دوران ساخته و پرداخته شده است، گفتن اذان دوم صبح در رمضان به اندازه‌ی یک سوم ساعت پیش از فجر و خاموش کردن چراغ‌ها به عنوان نشانه‌ای برای تحریم خوردن و نوشیدن برای کسی است که قصد روزه دارد، و کسانی که این رسم را ساخته‌اند ادعا می‌کنند این برای احتیاط در عبادت است و جز برخی از مردم از این مساله آگاهی ندارند. این [احتیاط] باعث شده پس از غروب اذان گویند تا حدی که به ادعای خود [از غروب کامل] اطمینان یابند و در نتیجه افطار را به تاخیر انداخته و در سحری شتاب می‌کنند و از سنت سرپیچی می‌کنند و اینگونه خیرشان کم شده و شر در میانشان زیاد گشته و الله المستعان فتح الباری (۴/ ۱۹۹).