Ҳукми сухани “Дар дин ҳаё нест”.
Савол: 12370
Бархе аз мардум вақте мехоҳанд дар мавриди чизи хиҷолатовар бипурсанд, дар оғози савол мегӯянд: "Дар дин ҳаё нест". Оё ин сухан дуруст аст?
Хурмат ба Аллоҳ ва солиҳуно ба росули Аллоҳ ва хандонаш.
Ҳамду сано барои Аллоҳ.
Ибораи "Дар дин ҳаё нест" хато аст, балки ҳаё аз дин аст. Дурусттараш ин аст, ки масалан бигӯяд, ки Аллоҳ аз ҳақ шарм намедорад, чуноне ки дар ҳадиси Умми Салама омадааст, ки ӯ мегӯяд: Умми Салим назди расулуллоҳ (дуруду паёми Аллоҳ бар ӯ бод) омада гуфт: Эй расулуллоҳ! Аллоҳ аз ҳақ шарму ҳаё намекунад. Агар зан эҳтилом шавад, ғусл бар ӯ воҷиб мегардад? Паёмбар (дуруду паёми Аллоҳ бар ӯ бод) фармуд: «Бале, агар об (нутфа) бубинад». Умми Салама рӯяшро пӯшида, гуфт: Эй расулуллоҳ! Магар зан ҳам эҳтилом мешавад? Фармуд: «Бале, дастат хоколуда шавад. Вагарна чигуна фарзанд ба модараш монандӣ пайдо мекунад». Ривояти Бухорӣ ва Муслим.
Сарчашма:
Шайх Муҳаммад Солеҳ Ал-Мунаҷҷид
Хадамоти обуна тавассути почтаи электронӣ
Ба рӯйхати почтаи электронӣ ҳамроҳ шавед, то навигариҳои сомона ва навсозиҳои даврӣ дастраси шумо гардад
Барномаи Савол ва Ҷавоби Ислом
Доступи суръати зиед ба мазмун ва имконияти парракашшудан бе-Интернет
