آیا خداوند دربارهٔ کسی که توفیق حفظ قرآن را داشته ارادهٔ خیر کرده است؟

کسی که توفیق یافته کتاب خدا را برای خشنودی او نه به دست آوردن دنیا حفظ کند، ان شاء الله از جملهٔ کسانی است که خداوند برای آنان ارادهٔ خیر داشته است.

چرا که قرآن اساس علوم شرعی و دروازهٔ بزرگ آن است و پیامبر ـ صلی الله علیه وسلم ـ فرموده است: بهترین شما کسی است که قرآن بیاموزد و آن را فرا دهد به روایت بخاری (۵۰۲۷).

و مسلم (۸۰۴) از ابوامامهٔ باهلی روایت کرده که گفت: از رسول الله ـ صلی الله علیه وسلم ـ شنیدم که می‌فرمود: قرآن را بخوانید چرا که در روز قیامت برای شفاعت یارانش می‌آید.

اما کسی که قرآن را حفظ کرده اما بر خلاف احکام آن عمل کرده و به آداب قرآن موصوف نشده از این بترسد که قرآن حجتی علیه او شود نه برای او.

چرا که مسلم (۲۲۳) از ابومالک اشعری روایت کرده که پیامبر خدا ـ صلی الله علیه وسلم ـ فرمودند: قرآن یا حجتی به سود توست یا علیه تو.

شیخ ابن عثیمین ـ رحمه الله ـ می‌گوید:

«پس یا به سود تو خواهد بود که این در صورتی است که با آن به خداوند برسی و به وظایف خود در قبال این قرآن عظیم عمل کنی که راست شمردن اخبار آن و گردن نهادن به اوامر و دوری از نواهی آن و بزرگداشت قرآن و احترام آن است که در این حالت حجتی به سود تو خواهد بود.

اما اگر قضیه برعکس باشد: به قرآن اهانت کردی و لفظ قرآن (یعنی خواندن آن) و معنای قرآن (یعنی درک و فهم آن) و عمل به قرآن را ترک گفتی و به وظایف خود در قبال آن عمل نکردی، قرآن در روز قیامتی حجتی علیه تو خواهد بود» (شرح ریاض الصالحین: ۳۰).

والله تعالی اعلم