خلاصه اینکه: پژوهشگر محقق بیش از آنکه به مورد اعتماد بودن نویسنده یا کتاب توجه کند باید به بررسی خود روایت بپردازد و سند و ارکان روایت (رجال سند و اتصال سند) را مورد نقد قرار دهد و آن را در معرض نقد داخلی و خارجی قرار دهد تا در مورد هر روایت به صورت جداگانه به نتجیه برسد. اینگونه می‌توان از همه‌ی کتب تاریخ بهره برد حتی اگر مانند کتاب‌های بلاذری برخی روایات غریب و منکر نیز در آن یافت شود. این همان روشی است که علمای محققی همانند حافظ مِزّی و ذهبی و حافظ ابن حجر و متاخرانی همانند علامه محمد رشید رضا و شیخ آلبانی ـ رحمهم الله ـ و دیگر عمالی متاخر تاریخ و رجال در پیش گرفته‌اند و کتاب‌هایشان به بسیاری از روایات بلاذری استناد کرده‌اند و هیچ‌یک از آنان به مجرد روایت یک خبر از طریق بلاذری آن را رد نکرده‌اند بلکه همانند روایت دیگر کتب، برای هر روایتِ آن به طور جداگانه تحقیق و بررسی نموده‌اند. برای فایده‌ی بیشتر به پاسخ سوال شماره (105660) مراجعه نمایید. والله اعلم.