Bazı insanların hayatta iken kabirlerini kazımaları (hazırlamaları)

Hamd,
yalnızca Allah’adır.

Bir
insanın, hiç kimsenin mülkü sayılmayan umumi kabristanda kendi
kabrini kazıması câiz değildir. Çünkü bu
davranış, başkasının hakkına engel olmak, onu
sıkıştırmak ve hakkını kısıtlamaktır.
Fakat kabristan, kendi mülkü (yani âile kabristanı) ise, bunda bir
sakınca yoktur.

el-Hattâb
er-Ruaynî -Allah ona rahmet etsin- bu konuda şöyle demiştir:

“el-Medhal
yazarı şöyle demiştir: Bir insanın, öldüğü
zaman orada defnedilsin diye kendi kabrini kazıma hakkı yoktur. Çünkü
bu davranış, başkasına engel olmaktır. Kendisinden
önce ölen kimse, oraya daha lâyıktır. Eğer orası
kendi mülkü ise, bu câizdir. Çünkü (kendi malı olduğu için)
orayı gasbetmiş sayılmaz. Ayrıca böyle yapması
(kabrini kazıması), kazıyan kimse için bir ibret ve âhireti
hatırlatma sözkonusudur…” (“Mevâhibu’l-Celîl Şerh
Muhtasar-ı Halil”, c: 2, s: 246)

Mansur b.
Yunus el-Behûtî -Allah ona rahmet etsin- şöyle demiştir:

“İhtiyaçtan
(yani definden) önce herkes için sebil olan kabristanda kabir kazımak
haramdır.Tıpkı ileride ölecek olan birisinin defnedilmek
için kendisine kabir edinmesi gibi. İbn-i Cevzî böyle
zikretmiştir.” (“Keşşâfu’l-Kınâ'”, c; 2, s:
246)

el-Hatîb
eş-Şerbînî -Allah ona rahmet etsin- şöyle demiştir:

“Bir
kimse, sebil olan kabristanda kabir kazırsa, burası ona ait
değildir. Zirâ kabristanda öncelik, defnedilecek kimsenindir,
kazıyan kimsenin değil…” (“Muğni’l-Muhtâc”, c:
3, s: 502)

Değerli
âlim Muhammed b. Salih el-Useymîn’e -Allah ona rahmet etsin-, bazı
insanların hayatta iken kendilerine kabir kazımaları
hakkında sorulmuş,b unun üzerine o şöyle cevap
vermişltir:

“Bir
kimsenin ölümden önce kendisine kabir kazıması, eğer
sebil olan kabristanda ise, bu câiz değildir. Çünkü bu
davranış, burayı işgal etmek ve başkasının
defnedilmesine engel olmaktır. Bu kimse belki bu beldede ölmeyebilir.Yok
eğer kabristan sebil (umumî) değil ise, bunda bir sakınca
yoktur.

Nitekim
Âişe -Allah ondan râzı olsun- evini kendisi için kabir olarak
hazırlamış, sonra Ömer’i -Allah ondan râzı olsun-
kendi nefsine tercih ederek onun burada defnedilmesine izin
vermiştir.” (“Mecmû’ Fetâvâ İbn-i Useymîn”, c: 17, s:
78)

Allah Teâlâ
en iyi bilendir.